Door Sjoerd Jansen (Met dank aan het Dagblad van het Noorden)
Geboren Emmenaar Bert Strating (82), bijgenaamd ‘het kanon’, werd tot zijn blijde verrassing genomineerd voor de positie van midvoor van ‘het beste elftal aller tijden’ van FC Emmen.
Maar de keus van het publiek viel met Michel van Oostrum op iemand van de jongere generatie. Die is immers bij de club met 186 doelpunten de absolute topscorer. Of toch niet? ,,Ik heb er zeker 230 of 240 gemaakt’’, beweert Strating.
Voetbalcommentator Evert ten Napel ging toen hij als jonge verslaggever onder leiding van chef sport Wil van Beveren bij de Emmer Courant werkte vaak naar wedstrijden van de amateurs van vv Emmen kijken.
Daarbij raakte hij danig onder de indruk van midvoor Bert Strating, die de ballen er schijnbaar moeiteloos in schoot. ,,Hij was een legendarische midvoor. Ik zie hem nog die doelpunten maken.
Hij knalde ze er van 40 meter zomaar in. Een fenomeen’’, zei de geboren Klazienavener toen hij Strating voor ‘het beste elftal aller tijden’ van FC Emmen nomineerde. Ten Napel merkte daarbij op dat niet Michel van Oostrum met 186, maar Bert Strating de meeste doelpunten in Emmer dienst had gemaakt.
Dat waren er volgens hem 190 geweest. Ten Napel zei niet te weten of de voormalige midvoor nog leefde. Maar dat doet ‘het kanon van Emmen’ zeker nog. Hij is nog springlevend en wil vanuit Hengelo, waar hij nu al 57 jaar woont, graag nog wel het een en ander kwijt.
Topscorer
,,Volgens mij moet ik er bij Emmen zo’n 230 à 240 gemaakt hebben. In een boekje van FC Emmen van twee jaar geleden staat dat ik er 190 heb gemaakt. Dus dat is al een record, maar het moeten er veel meer zijn geweest. Ik maakte een keer tegen KSC uit Schoonoord zeven doelpunten in een wedstrijd die we met 11-0 wonnen.
Daarna vier tegen Velocitas en drie tegen tegen Germanicus. Dat waren dus 14 goals in drie wedstrijden. Meestal maakte ik er per seizoen 25 à 30 goals, met vijf keer een hattrick. Dat loopt aardig op. Ik heb tien jaar voor Emmen gespeeld, waarvan ik één seizoen langdurig geblesseerd was.
Als ik in negen seizoenen steeds 25 keer scoorde, kom ik op zeker 225 doelpunten uit. Maar dat werd toen niet allemaal zo goed bijgehouden. Maar ik ben de echte topscorer van Emmen, jazeker, haha.’’
Maar zijn ‘beste score’, zoals Strating haar noemt, zit thuis naast hem op de bank.
,,Dat is mijn meisje uit Nieuw-Dordrecht, Geertje Kuiper. Volgend jaar zijn we 60 jaar getrouwd. Ik zag haar fietsen in de Emmer Dennen en heb haar toen aangehouden. En het is nooit meer uitgegaan. Ze heeft al die jaren altijd achter me gestaan.’’
Appeltje te schillen
Met Evert ten Napel heeft Strating, die als semi-prof vier jaar voor Tubantia in de tweede divisie speelde, nog een klein appeltje te schillen. ,,Evert noemde me een luie spits. Ik vind hem een goede verslaggever met een mooie en duidelijke stem, maar wat hij zei klopt niet. Je had toen nog het stopperspil-systeem.
Ik stond als midvoor altijd tegen twee verdedigers, was altijd veel in beweging en werkte juist hard. Ik kreeg de nodige schoppen, maar deelde ze ook uit.’’
Stratings belangrijkste wapen was zijn geweldige schottechniek. ,,Ik schoot tweebenig en was eigenlijk rechts, maar had mezelf ook geleerd om met links te schieten. Vaak raakte de bal niet eens de grond als ik hem kreeg en dan schoot ik hem vanuit de lucht er in één keer in.
Ik scoorde wel eens van 40 meter, maar ook van dichtbij hoor. Ik moest het niet van het passeren van spelers hebben. Daar had ik het lichaam niet voor. Ik was een grote spits.’’
Strating werd 82 jaar geleden geboren in Emmerschans; toen nog een dorpje in de gemeente Emmen, maar nu een wijk. ,,Op mijn zesde ging ik voetballen bij vv Emmerschans, maar toen ik 12 was, ben ik daar weggegaan.
Ik had gips om mijn arm en wilde daar mee voetballen, maar dat mocht niet. Toen ben ik naar vv Emmen vertrokken. Daar waren ze wel een beetje verbolgen over. Ik moest daarna 4 kilometer door het bos naar Emmen fietsen om te trainen.
Dat was een zware tijd. Ik kwam uit een gezin met negen kinderen, van wie ik de jongste was. We mochten niet verder leren en moesten allemaal jong gaan werken.
Ik moest als 15/16-jarige in het veen aan de slag. Turf stapelen, zodat het kon drogen. Daar kreeg ik een gulden voor. Als ik dan moest trainen ‘s avonds was ik lekker stijf.’’
Een prachtig elftal
Dat weerhield de voetballer niet om bij vv Emmen, waaruit later profclub FC Emmen voortkwam, als een raket door de hoogste jeugdelftallen te gaan. Op zijn zestiende debuteerde hij aan de Kerkhoflaan al in het eerste, waarnaar steevast enkele duizenden supporters kwamen kijken.
Vanwege zijn kracht en lengte begon Strating als laatste man, waarna op een gegeven moment de midvoor van dat moment stopte. ,,Ik werd voorin neergezet. Dat ging gelijk goed en ik ben er nooit meer uitgegaan.’’
In de spits verwierf Strating spelend in de top van het Nederlandse amateurvoetbal – eerst in de tweede, maar daarna in de eerste klasse – zijn reputatie als ongeëvenaarde doelpuntenmachine. ,,Een stelletje supporters, jonge knapen, riep als ik de bal had: ‘kanon vuur’.
Ik kon de bal ook behoorlijk goed raken. We hadden toen een heel goed elftal met de pas overleden Koen Schonewille, maar onder anderen ook Gezinus Timmer. En Henk Drewes uit Groningen als trainer. We wisten elkaar blindelings te vinden. Een prachtig elftal.’’
Op zijn achttiende kreeg Strating al een aanbieding van Veendam om daar semi-prof te worden.
,,Dat heb ik toen niet gedaan. Ik vond me nog te jong en had het bij Emmen te goed naar mijn zin.’’ De Emmenaar werd gekozen in het Drents elftal, het noordelijk amateurelftal en het Nederlands amateurelftal en speelde onder anderen met Klaas Nuninga, Jan Mulder en Azing Griever samen.
Dat zorgde er uiteindelijk mede voor dat hij in 1963 als 26-jarige besloot uit Emmen te vertrekken. ,,Ik kreeg kritiek van bepaalde jongens en het bestuur. Ik moest regelmatig naar Zeist toe en kon niet altijd in Emmen trainen.
Ik had al een aanbieding van Tubantia en besloot weg te gaan.
Er was bij Holland Signaal werk en in Hengelo werd een huis geregeld. Daar wonen we nu nog. Ik heb als semi-prof vier seizoenen in de tweede divisie gespeeld tot het profvoetbal daar ophield.
Nee, een vetpot was het niet: 70 gulden premie voor een overwinning, 35 voor een gelijkspel en een tientje bij een nederlaag. In een normaal seizoen verdiende ik zo’n 1500 gulden’’, zegt Strating, die vervolgens tot zijn vijftigste als amateur bleef spelen.
Dick Lukkien
In de tijden van corona zit hij thuis vaak in de tuin. Hij heeft over zijn gezondheid niet te klagen. Wel is Strating aangewezen op een rollator. ,,Een van mijn kanonnen is eraf. Mijn been moest een aantal jaren geleden geamputeerd worden.
Ik ging het ziekenhuis in voor een operatie aan mijn heup en lies, maar daar is iets niet goed gegaan. Sindsdien heb ik een prothese.’’
Bij FC Emmen is hij afgelopen seizoen nog wezen kijken. ,,Als ik nu 25 was, zou ik wel onder Dick Lukkien willen spelen; een sympathieke en rustige man en één van de betere trainers.
Ik volg FC Emmen nog altijd. Want Emmen zit in mijn hart.’’